Şimdi sürdüğü haliyle; 

Senin ellerin sürükledi beni buraya,

Bu açık yerde bak! Benimle birliktesin ve yansımamla

Sana durma! demek isterdim. Ellerinde tutuyorken hayatımı,

Bakma diyemezdim. Görme, diyemezdim.

Sana Hayır! demek bir seçenek değildi benim için.

Karşına gelmek bir yokluğu, bir terk edişle birlikte çağırıyordu!

Yüzüme bak!

Bana bak!

Benimle konuşmak zorundasın.

Ve duymak zorundasın, sana sesleniyorken ben.

Beni, tekrar var edebilmek mümkün olsa eğer,

Yine de terk edebilir miydin!

Sana soruyorum! Burada karşımda duruyorsun!

Bu giysiler, o gülüş ve bakış!

Şimdi karşındaki kim?

Kim bakıyor sana?

Kim var bu gözlerin içinde?

Neden sana seslenmedim sanıyorsun senelerdir? 

Neden duymadın sesimi? 

Neden?

Cevap ver bana!

Beni ellerinle yok oluşa sürüklerken; hiç yandı mı canın?