Yükselecekti karanlığın duyularını sessizliğe uğrayarak kışkırttığı derinliklerden;

Şiiri bir kopuşla anımsayacaktı. Daha sonrasını bilemeden; kaybedecek bir şeyi olamayacağını göstererek Dünya’ya!

Sizden alacaklarım burada! Kalbimin sıkıştığı bu yere evim diyorsunuz, hislerimin tükenişini seyrediyorum; hayatın akışına yoruyorsunuz.. Kaybolmanın bir seyrini yaşıyoruz.

Nasıl kurtulacağım? Nasıl bağışlayacağım? Zihnimde oluşturduğunuz boşluğu ne ile dolduracağım?

Ne ile yaşayacağım? Nasıl sonlanacağını, sana verdiğim sözü hangi karşılıklarla tamamlayacağımı düşünüyorum. Zihnimin sınırında seni beklerken; burada bir boşluk ve tanımı olmayan bir kesik görüyorum. Kesik! Her yaratımın sustuğu bu yerde, her güzelliğin biçiminin tükenip saydamlaştığı yeri düşünüyorum. Kendime dayanabileceğimi ve sana verdiğim sözü; yitirmemeyi aklımı ve yüreğimi,  tekrar dönebilmek için.  

Ulaşılmamaya çalışıyor, anonimleşmek istiyor. Bulunmamak ve saklanmak. Zihnine saklanmak ve kurtulmak, ne zaman oluşmağa başladığını bilemiyor. Kaç kere daha huzursuz olacağını bilemeden; uçurumun kenarına yaklaşacağını bilerek; derinliğini anlamağa çalışıyor.

Gerçeği anlamağa çalışıyor. Durgunluğunu seyrediyor. Sessizliği seyrediyor. Karanlığı seyrediyor. Bakıyor ve en çıplak haliyle; konuşuyor kendiyle, saklanabilmek için kaç kez daha kaybolmak gerekiyor. Her evin yıkıldığını, her sokağın sessizleştiğini biliyor.