Böylesine gezinmenin bir anlamı var mı? Aklın seyredilişini, derinlerden kurulan bir kavramı, bir sessizliği anlamak üzere, baskının tüm anlamsızlığını yok etmek için; yeniden yaratılmak için; sözcüklerle ve cümlelerle. Bekleyişle ve duyumla. Ne kadar süredir burada; hangi bakışla ve gerçekle başbaşa kaldığında, yeniden kuruyorum her an’ı, her şekilde ve her sesle.

Seni bir bankın üzerinde bir sesle irkilerek seyrediyorum. Bir kısmını anlamaya çalışıyor. Bir kısmını susturmaya çalışıyorum.

‘’Güvenli değil hiçbir yer. Lütfen, gidin buradan. Artık durduramayacağız. Eviniz bile güvende değil artık.’’

Her köşeye saklanıyorum. Artık zihnime bir düğüm oluşturmak için; yüzü sese gizleyen ve bakarken sana, seni ardında bir gülüşle seyreden her şeyi. Dayanacağım noktaları kaldıran, bana yazmaktan başka bir çare bırakmayan;

‘’Üzerine giydiğin bu ölü giysilerini değil, kaldırımın üzerinde otururken; sessizce kayboluyordu suretin, sen yavaşça uzanıyordun göğsüme. Benim sevdiğim çocuk oydu. Burada gördüğüm ise sen değilsin. Ölü bir giysiden başka bir şey değil.’’