Kesik.

Düşünüyorum senin varlığına dair kurduğum düşlemleri.

‘’Yeter artık! Yaşamak istemiyorum, acı veriyor an’lar bana!. Seninle tükeniyor tüm varlığım, yokluğun bir kere daha. Durmadan zehirliyorum! Uyandırıyorum seni, ince bir dokunuşla! Ürkek gözlerle tanık oluyorum, yitiminin karşısında’’

…

‘’Şimdi ne yapacağım o’na biliyor musun? O bana ait, anlıyor musun? O’na nasıl sahip olacağımı, üzerinde neler yapacağımı tahmin bile edemezsin. O benim! Sadece benim!.. Sen de kim oluyorsun?

Şimdi tutacağım ellerimde o’nu ve yaşamına dair her şeyi. Kendisi yalvaracak bunun için; ellerimde tutmam için gövdesini, kendi isteğiyle uzanacak kollarıma; en sonunda kenetleyecek ellerimi,

İsteyecek büyük bir iştahla, ona sahip olmamı. ’’

O sırada elini büyük bir çeviklikle torpidonun gözünde olan silaha atıyor, yüzü darmadağın olmuş kadın.

‘’Eh yeter lan! (Doğrultarak elindekini) Senelerce bekledim lan seni! Bunun için miydi her şey? Şu haline bak!.. Bir de karşıma gelmiş bana ne tatava yapıyorsun, kimsin ulan sen?’’

Bir diğer tarafa doğrulan silah.

‘’Yettin lan sende, başlarım lan sizin..’’

‘’Kimsin hakikaten kardeşim sen? Gelmiş burada..’’

Kesik bir yerden başlıyor ufak dokunuşlarla. İlerliyor; gecenin bir yarısında; durmadan kanıyorum. Durmadan zemine bakıyorum. Etrafını çizdiğim her görüntü için; her an için, bağışlanmak istiyorum.

Geceye ağlıyorum. Başım dönüyor. Burada bir kimseyi oluşturuyorum. Hareket noktaları, saatler ve kaybolan an’lar. Duyacağımı hissediyorum tekrar, bana sesleniyorsun, bir yalanı, gerçeği, aşk’ı anlamlandırıyorsun;

 

‘’O çocuk sendin

 O’na yardım etmelisin. Kurtarmalısın o’nu tanık olduğu anlardan,

 Ürkek gözlerle seyrediyor, yitimi.

 Sessiz, çok sessiz. Kayıtsız ve tepki vermiyor.

 Duy o’nu. Gör o’nu

 Yoksa geç olacak her şey için

 Beklendiğinde karşısında ölümün

 Bağışlayacak ertesinde; gözleri kapanırken

 Sönecek ellerinde, nefesi

 Seyrederken şimdi, önünde kıpırtısız, soğumaya başlayan bedeni’’