Bu zaafa nereden kapıldığımı bilemiyorum. Beni uyuşturan, zihnimi, beni oluşturan ve deneyimleyen her koşulu uzak bir mesafe ve muhtemel olarak şu ana değin ‘öz’ niteliğini yitrmiş ve başkalaşmış (fiziksel bir parçalanma olarak değil) an’ları benliğimin uzak bir mesafesinden seyrediyorum. Nihai olarak bir takım izlerin kalacağını biliyordum. Fakat, bu uzaklık? Nereden deneyimliyorum? Bana yabancı olmayan insanlar, mahremiyetin tekrar tahribi; öz yıkım.

Emin olamıyorum. Aynadaki görüntü, bir anlık bekleyiş; seçeceğim. Haykıracağım veya susacağım.

Hangisi?

Henüz cedvabını veremiyorum. Üç sene önce bir an, ne kadar çoğalabilir. Bilemiyorum.

Anlamak istiyorum. Kavramak. Cevap olarak değil. Bırakmadan kavramak.Birleştiriyorum. Bozuyorum. Yıkıyorum. Tekrar oluşturuyorum. Yalnız bu görüntünün bozunmaya başladğını görüyorum. Uzun süreden beri yıkılmaya yüz tutmuş.

Bunu gerçekletireceğim.