birkaç mevsimdir yürüyorum. yürüyorum günün ağzında. fotoğraflarda hep gökyüzünü seyrediyorum. insanları, seviyorum.

taşlar yerinden oynamıyor. çığır açılmıyor. önümü iliklemiyorum. 

namlu yönünde ilerliyorum. gücüm ancak gövdeme alabildiğim bir kadın kadar. yabancı ,soğuk, nefes almıyor. 

-korkma

bir cesedin arkasından ne kadar ezebileceksem çenemi ,ezdim.

kadın 

çorak tepenin ardından, uzaklaşmak istemeyen taşları sıvazlıyor.

taş erk.

gökyüzüne doğruluyor, toprağın üzerindeki saman ve kireçle tutturulmuş yığının üzerinde yükseliyor. kaçabilecek bir yer yokmuş gibi

seyir eyliyorum. kadın. 

tekrar ediyor,tekrar.

gölgeye doğru, çekiliyor. 

o,kocaman ellerinde

bir ihanete ,bin yıllardır ezildiği kafatasına

şakaklarına inen terle,kanla,tozla

hesap soruyor.

kabil'den, kendisinden,adamdan ve yükselen yığının üzerindeki taştan 

git-gide, daha yüksek sesle

okumaya başlıyor 

kayıp bir dilin sözcükleri arasından

yüzü kızarıyor, damarları şişiyor, ezilmiş kafatasını 

yüzünü kapatmak için gizliyor parmaklarıyla,

parmaklarını şiddetle gözlerine, 

tanık olduğu her şeye bastırıyor. 

duraksıyorum.

kaçabilecek bir yer yokmuş gibi.
2018