Duvarlar.

Dokunuyorum onlara. Kapatılmak. İzole olmak. Üzerime yapışan, büyüyen, azalan ve çoğalan duvarlar. Gözlerini dikiyor üzerime. Anımsatıyor; kendimle gerçek arasındaki kalan çizgiyi. Daha öncesi de vardı.Görünen her mevsimin, sokağın ve başlangıcın yıkımı olarak. Kenine bir kez daha bakmak üzere. Bir kez daha ölüm-kalım hali olarak. Ölümü kucaklarken henüz hangi tarafı tutacağımı kestiremiyorum. Bir kez daha kuruyorum. Dokunuyorum, çoğaltıyorum. Kaybın acısını, duyuyorum. Hissedilen bir uzvun acısını. Dağılan bir suratın acısını. 

Bana neler söylüyor? Sessizliğe neler kazandırıyor? Kaç kez, kaç mevsim? Aynı sözcükler kuruluyor. 

Çıktım ve bana bir kez daha baktığını gördüm. Kocaman gözleriyle, ona artık 

''Tutma boğazımdan, yeter bırak beni'' dediğini duydum.

Her nereye gittiysem kendimle birlikte

duvarları da sürükledim.

Bir çizgi

Bir oda

Bir ev kurdum. Hepsinin toza karışacağını bilerek..

07