Hayıflanmak fayda etmeyecek. Sızlanmak, bir sesin geldiği yöne doğru çekilmek. Bir kez daha bozmak üzere inşa edeceğim. Ellerimle boğduğum, güzelliği kazanacağım. İnanacağım yeniden. Yitirilmiş, söyleyecek sözün ardına bakabilecek kadar cesaretli ve mağrur. Normal görünüyor her şey. Yalın haliyle ve sus payı bırakmadan. İçimde izin vermediğim bir çocuğu gözlüyorum. Bana ulaşmasını ve ellerine dokunmasını istiyorum. Ellerinin ne kadar soğuk olduğunu ancak böyle fark edebilir. Üzerinde uzun süren bir zamanın ağırlığı. Gözlerinin ne kadar donuk olduğunu, adımlarını ve sessizliğini anlayacak kadar; bakmışken ve görüntüden uzaklaşırken bir kez daha,

Nereden başlamak gerekir? Hikaye çoktan çözüldü mü? Tüm o insanlar ve kalabalık; artık olmayacak mı? Yeniden ve yeniden kurulan her sözcük tekrar öyle güzel ve sabırlı şekilde duyulmayacak mı? Sevemeyecek ve döndüğümüz yerden birbirimize bakamayacak mıyız? Çok mu uzak? Tüm görünümler? Eşyanın hangi tabiatına uygun olarak hangi gerekle söylenecek? Hasta bir adam.

Bakışları ve dönümleri, sesi, soluğu, kendi dünyasıyla ilgili. Beni görün mü diyordu? Bana göremeyeceğim bir nefreti mi anlatıyordu?

Duyuyor musunuz? Lütfen! Biraz daha tutar mısınız beni? Yönümü yitirdim. Aşağıyı, yukarıyı, beriyi, öteyi, anlamı, anlama yakınsanan her şeyi. Dünyayı ve içindekileri. Başım dönüyordu sizleri izlerken; öyle güzel bir şeyi hayatımda göremem sanıyordum. Beni bir kere daha tutmayı mı denediniz? Neden elinize vurdum?

Şimdi kuruyorum büyük bir gayretle yok ettiğim her şeyin üzerinden. Düne dair ne varsa yeniden

Gözlerime inanmayı ve istemeyi bağışlayacak kadar, kendi sonunu görebilecek kadar sabırlı ve bilir.

Tekrar bakabilecek miyim sana?