TEHŞİR

Gözlerinin içine bakarak bir hiç olduğunu söyledim. Bana bir kez daha bomboş ellerini uzatırken, seni tanıdım. Ellerindeki çizgilerden, çatlaklardan, geçişlerden, tedirginlikten. 

Durmadan ağlıyorum. Bir köşeye çekiliyorum. Bir tarafa ve bir anlığına. Gülümsüyorum. Gözlerimi ayıramıyorum. Işığın halesi kırılıyor, yavaşlıyor bir kez daha.

Bir kez daha duyumsuyorum. Kendini var etmek için, yok olmak ve yeniden. 

Ellerinde ezmek için, tüm ağırlığını ve sancılarını, her köşesini büyük bir dikkatle inceleyerek ve tutarak

Korkular. Yalın bir şekilde yeniden var oluyorlar. Hayır! Kaçmak istiyorum. Kaçmak ve saklanmak!

Kaçacak bir yerimin olmadığını, çocukluğumdaki tüm evlerin yıkılığını anımsıyorum.

Biraz daha devam et! İlerliyorum kıyısında, beni yalnızken görüyorsun. İlerlerken seyrediyorsun. 

anlam veremiyor ve karşı koymaya (anlam böyle mi var oldu? bir karşı koyuşla?)

mücadele etmiyor tutunmaya.

sükunun teslim olmadan önce, gözlerime bakarak, tekrar ediyorsun, bir hiç ve sefalet içinde tükendiğini.